حسین معزی تنهایی

نانی از ا روزان سرد تنهایی
کی چی کونه تی امرا درد تنهایی
تره کوشه پاییز زرد تنهایی
تی روز روزگار پریشان همش
تی دیل بی قرار پریشان همش
خالی دینی همش تو تی دورو وره
هیچکسی اصلا نیگیره تی خبره
همه جی یاد برید تی نامو اثره
تی دل خایه زارو زبیله فکونی
و مثل ابر بباری گریه بکونی
به درد تنهایی خدا هیچ کس مبتلا نکون
الهی هیچ مجنونیه هرگز تو بی لیلا نکون
هیشکی نمون ایپچه بایه بگه می امرا همدمه
ا کهنه زخم سینه ره بگه دوا بو مرهمه
به هرکی دیل دبستمه دو رنگیو ریا بیدم
اونی که اشنا تره من از اونم جفا بیدم
به درد تنهایی خدا هیچ کس و مبتلا نکون
الهیی هیچ مجنونیه هرگز تو بی لیلا نکون
مره می تنهایی مرا بسوختمه بساختمه
هزارتا آرزوی من ج دست بدم بباختمه
من اینفر ندیم بایه می امرا