خسرو جهانگیری تو چه زیبایی

تو چه زیبایی شعله ای جان مرا چون تو برافرایی
به دل عاشق من همچو معمایی
تو پری زاده ای دل در دل ما جایی
این چه احساس است که مرا میکشد آن شرم نگاه تو
دل من میخرد آن حال هوای تو
تو شدی عاشق و دل داده و یارم تو
آتش عشقت میبرد جانم
من که از عشق فریبای تو میبالم
گوشه ای قلب تو را در صدفی دارم
دل من میرود از بسکه دوست دارم
من که دل دادمو مردم به هوای تو
شده مجنون دلم من از رخ ماه تو
رفتی تو چنان در دل و جان من
بی شک نگذارم تو بری صبر و قرار من
آتش عشقت میبرد جانم
من که از عشق فریبای تو میبالم
گوشه ای قلب تو را در صدفی دارم
دل من میرود از بسکه دوست دارم