دانیال منجزی دوستت دارم

در دیدار اول دیدم غریبه ای را ابی بود پیراهنش لب های دل کشش را
پر پرواز گشودم خال گشتم آسمان بخت بد شاهینی چنگ زد بر این بال
سر روی شانه این مرد بی جان بگذار لمس کن صورت غم بار مرا بی اختیار
زلف پریشانت را در حریمم بگذار دست گرمت بر سنگ سرد مزارم
تو همانی که کنارم دم از عاشقی زدی فکرت اما به خیال یار دیگر میرفت
قسمت بد ترش این بود که پس از دل باختن
شرفو جوانیم همه بر باد رفت
تو تن جان روح قلب خواه باز هستم پیمان کودکانه ای را با تو بستم
من آن روز ها لحظه ها مرده بودم در انتظار گفتن دوستت دارم