دومان شریفی یکشنبه

ورس 1
‎کابوس تلخى بود اما حقیقت داشت
‎این شهر به خاموشى بعد از تو عادت داشت
‎دردِ زنى خسته ِفریادِ شهر میشد
‎یکشنبه ى تلخش ، یک جامِ زهر میشد

‎وقتى که عشقش روتقدیم به خاک میکرد
‎وقتى که با اشکاش درداشو پاک میکرد
‎ با صد گلایل رفت نزدیک تابوتش
‎با اشک هزاران بار بویید و بوسیدش
کورس
یکشنبه غمگینه یکشنبه پژمرده س
‎این شعر تاریکه این نسل افسرده
ورس 2
بعد از تو این کوچه غرق ندامت شد
‎این شهر پر از تصور اما صدا قطع شد
‎اینجا نفس جرمه این شهر پُر از دوده ست
‎بارون یه کارى کن این شهر آلوده ست