دینامیت بند زمستون

از قطره‌هایِ گرمِ اشکام روی شونه‌ت
تا لرزشِ دست میون دست سردم
از ترسِ پنهون تو نگاهت وقت رفتن
تا من که این درد رو هنوزم باور نکردم
یعنی هر دو بیقراریم
از ردِ پاهایِ تو رو برفایِ کوچه
تا باورِ تنهاییِ من پشت شیشه
از اون‌همه رؤیا که رو دستایِ من مُرد
تا جای خالیشون که هیچوقت پر نمیشه
راه برگشتی نداریم
رفتی
هنوزام پشتِ شیشه م
می‌خوام برگردی پیشم
چقد آسون
تو این زندون
دارم دیوونه میشم
موندم
رویِ دستای خونه
گناهِ هر دو مونه
اگه اینجا
تک و تنها
ازم چیزی نمونه
اینجا زمستون قاصدِ دلتنگیامه
چن ساله محکومیم به این چشم انتظاری
برفا که میبارن تو رو یادم میارن
چن ساله تنها بودنو یادم میاری؟
همدستِ اَبرایی که موندن پشتِ پلکام
حرفایِ جامونده‌س که تو راه گلومه
مبهم تر از رازی که باعث شد نمونی
این قصه‌ی تا بینهایت ناتمومه
رفتی
هنوزام پشتِ شیشه م
می‌خوام برگردی پیشم
چقد آسون
تو این زندون
دارم دیوونه میشم
موندم
رویِ دستای خونه
گناهِ هر دو مونه
اگه اینجا
تک و تنها
ازم چیزی نمونه