رامین رعیت روز فراموشی

جشن تنهایی من، روز فراموشی من
شمع ها منتظر لحظه ی خاموشی من
پشت هر اسم، به هر خاطره ای چنگ زدم
هر تولد به خودم جای همه زنگ زدم
《استکان ها همه خالی، همه از دم مستند
دوستانی که ندارم همه دورم هستند
می نشینم وسط جمعیت تنهایی
عکس میگیرم از این خاطره ی رویایی》
می بُرم تکه به تکه همه ی روحم را
تا که تقسیم کنم با همه اندوهم را
زخم و اندوه و جدایی، غم و نامردی و درد
هرکسی قدر توان هدیه برایم آورد