رضا رنجبر فردای مسدود

گاهی از دوری دستات
دنیا شد وسعت دیواری
این‌بار از جنس صدامه
چشم به رو فاصله بستن
انگار بود فرصت انکاری
زمان رفت بی‌گذرنامه
باز در این فردای مسدود
باید خورد حسرت دیداری رو
تا افق‌ها با تو می‌رفت
جامونده‌ای از سوت قطاری
هوووو هوووو
می‌نویسم روی شیشه
اسم تو رو به لطف بخاری
من بی‌ناجی و خسته از خود
فریادم فرسوده‌ از عقل بی‌تعهد
راهی نیست غیر اندوه؛ راهی نیست
باز پایان پذیر، لبخند‌های من شد