رضا کسمایی بیدارم کن از خواب

بیدارم کن از خواب
از دیدن چهرهٔ پر نورت مثل مهتاب
توی خواب خستم
بیدارم کن، بذار تنت رو لمس کنه دستم

یادته یادم دادی باشم قوی و
وایستم توی روی تقدیر ولی
خستم از اینکه هستم قوی
یه لحظه بذار بشم بزدل ضعیف

مثه خیلی از آدمای روی زمین
شاید رنگ زندگیم نباشه سیاه
شاید بشه روشن پر نور
آره، شاید بشه سفید

یادته بودی برام همه کسم
یادته شبایی که اشک ریختیم تو بغل هم
بیدارم کن از خواب، می‌خوام
دوباره بشیم همسفر هم

صدام کن ...
صدام کن ...

صدام کن، که نمونده صدایی واسه صدام
بیا توی خوابم که نمی‌خوام بشم بیدار از این خواب، اگه
نیستی تو که بکنی بیدار منو

بیدارم کن از خواب، بذار
بزنم فریاد اسمتو
حس کنم با تموم وجود، حسم، حستو
بیدارم کن، بده توی دستم دستتو

بیدارم کن، تا بهت بگم
که تا ابد من بنده‌ی دربارتم
بیدارم کن، که واسه هر جنگی هنوز
من سربازتم