سام رومان آغوش

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاده مسیرم که بمیرم

بگذار اگر اینبار سر از خاک برارم
بر شانه تنهایی خود سر بگذارم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در اغوش بگیرم که بمیرم

در سینه ام اویخته دستی قفسی را
تا حبس نفسهایه خودم را بشمارم

خاموش مکن اتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

ای کشتی جان حوصله کن میرسد ان روز
روزی که تو را نیز به دریا بسپارم

نفرین گل سرخ بر این شرم که نگذاشت
یک بار به پیراهن تو بوسه بکارم

ای بغض فرو خورده!مرا مرد نگهدار
تا دست خدا حافظی اش را بفشارم