سعید آرام تمام عشقی

ای که هر کی عاشقت شُد تا ابد موندگاره
هر چی عشقِ جُز عشقت ، عینِ باختنِ قماره

هر کی دل داده به یادت‌ تا به ابرا می‌بری
با یه خواهش ای خدا از عمری غفلت می‌گذری

دل من اسیر شب بود ، تا دلِ ستاره بُردیش
وقتی که دوباره گُم شُد ، اومدی دوباره بُردیش

(وای)
من می‌دونم هر چی دارم از تو دارم
حتی این صدا و این ترانه‌ها رو
من آبادم وقتی از تو می‌نویسم
شادی کرده بودنت همه غما رو

من می‌دونم هر چی دارم از تو دارم
حتی این صدا و این ترانه‌ها رو
من آبادم وقتی از تو می‌نویسم
شادی کرده بودنت همه غما رو

غیرِ تو برای گفتن حرف تازه‌ای نمونده
فرصتِ لمسِ حضورت ریشه‌ی غم‌ و سوزونده

وقتی قلبم تو رو فهمید ، دیگه از هیچی نترسید
غیرِ تو کسی توُ دنیا در من این سکوتو نشنید

دلِ من اسیرِ شب بود تا دلِ ستاره بُردیش
وقتی که دوباره گُم شُد اومدی دوباره بُردیش

(وای)
من می‌دونم هر چی دارم از تو دارم
حتی این صدا و این ترانه‌ها رو
من آبادم وقتی از تو می‌نویسم
شادی کرده بودنت همه غما رو

من می‌دونم هر چی دارم از تو دارم
حتی این صدا و این ترانه‌ها رو
من آبادم وقتی از تو می‌نویسم
شادی کرده بودنت همه غما رو

چه قشنگه بی‌نیازی ، با تو آرامم و شادم
جُز تو که عشق تمامی ، من به هیشکی دل ندادم