سیامک 21 گرم

یه عمر فقط خوش گذرونی
درون یه آدم خشکُ حرومی
سهمم فقط 5 دقیقه حرفه
ِ که به خودش بیاد اونم از بین رفته
نادیده میگیره و بعدش خلسهُ
بحثای اینجوری که طعمش تلخه
فقط تو ترس هاش یادم میکنه
از بچگی با من میدوعه
تنهام گذاشته یادش رفته
انگار خوابش رفته ولی راهش سخته
بی من بهش مجوز نمیدن
میره زیر خاک منم مقصر نمیشم
فقط افسوس که چشاش بسته س
نمیشناسه منو نگاش خسته س
به من که مونِسشم اعتماد نداره
اون به هیچ چیزی اعتقاد نداره
واقعا حیف که منو نمیبینه
ثمره تلاش های تَنُ نمی چینه
یکم سادست بگم راه هست
به کم قانع است
اره به کم قانع است
نه نمیتونم ساکت بشینم
یا همینجوری راکد بمیرم
روح مدیرُ رابطِ جسمم
با دنیا و آدمهاشو فاعل قصه م
از خودم که بریدم فقط
که همینجوری داستانو لو میدم از قبل
یه وقتایی میشه تو فکر فرو میرم
که بعد مرگم من پا میشم از قبر
21گرم وزنمه ولی کُل جهان سرِ من میچرخه
از فردا هم نا امید نمیشم جاوید هِی دَم میدم بهش
اما اوضاع هم هست بی منطق
وقتی کالبدم کم می ارزه
فقط بهم میده امنیت شکل
خودمو کردم عَمدی بچه
پس میشم چِت
مست میشم هِی
که زودتر مشکلِ بعدی رَد شه
ولی اینم انگار اشتباهه
نمیخوام این‌گمشده دستگیرم شه
اینا همه واسه قَبلمه ولی
توم هنوز کل اثراتش هست
گوشم بدهکار حرف هیشکی نی
حق داری با خودت بگی وضع خرابه پَ
میگه اذیت نکن میگم نصیحت نکن
خود گناهم میگی سَمت معصیت نرو
هِی پایه ایی یکمی اختلاط کنیم
یا توام جا زدیُ حِذب باد شدی
گوش کن به من رفیق من فقط
خوبتو میخوام بشی باهام هم قدم
بیایی بیرون از دنیای تاریکتو
ببینی راحت که چه چیزای حَقمن
هرچی بخوای بگی آنی سهممَن
سخته ولی بخوای پاشی سمتِتم
نیاز به یکم غیرت داری فقط
بیا بجنگیم تن به تن
خودتو نکن محروم از لطفم
این حرفارو مجبوراً گفتم
هنوز به غرورت پابندی تو
رفاقتی تا کردم وگرنه دستورن کلا