سیاوش سامانی پادشاهی

به حدی به هم ریخته دنیای من
که حال بدم این وسط گم شده
من اون قدر مُردَم تو تنهائی تا_
بگم‌ زندگیم حرف مَردُم شده...



واسه دیدن عشق با یه نگاه
یه جفت چش ندیدم به بادم بده
همه گریه رو یاد چشمام میدن
کسی نیس که لبخندُ یادم بده



بمیرم یه گوشه توو تنهائیام
میدونم کسی نیس برام تب کنه
کسی نیس که هر وقت به هم ریختم
پریشونیام‌و مرتب کنه...



میگم با خودم روزی صد مرتبه
نباید یه وقت اشتباهی کنم
میدونم کسی نیس کنارم تا من
بخوام توو دلش پادشاهی کنم



چقد دوست دارم تا غمگین میشم
یکی باشه پیشم که درکم کنه
من حتی زمانی که خیلی بدم
کسی رو ندارم که ترکم کنه...



از این حس ترسی که توو قلبمه
تا جایی که میشه باید دور شم
باید دل ببندم به تنهائیام
بتونم یه تنهای مغرور شم...



خودم رو به تنهایی عادت میدم
بَده سرنوشت و‌ معطل کنم
معمای سختی شده زندگیم
باید با خودم مشکل و حل کنم



بمیرم یه گوشه تو تنهائیام
میدونم کسی نیس برام تب کنه
کسی نیس که هر وقت به هم ریختم
پریشونیام‌و مرتب کنه...