صادق سرخ

این شهر و بی ساکن میخواد اون
این دنیارو ساکت میخواد اون
دریا رو بی ساحل می خواد اون
این زخمی رو عاقل می خواد اون
انگار داشت دور می رفت
آروم تویه نور می رفت
من سرد رو هی جوش می کرد چون
نبض من بود توش می زد بوم بوم بوم
صبح پاشی رویه تخت لخت
باس بچشی از دنیا دست پخت
کلی رز از دم سرخ
تو گلدون رو میز تو بدخلق
تا خرخره پرم از خوی حیوونش
از ادا اصولای پر و پیمونش
از این من که کلی قله رو دیده
از این شهری که تویی خود میدونش
فرو کردی به خودت نه من
من رفیق خداتم گولت زدن
من جلو نمی زنم جلوترم
این کارا که میکنی شبیهه منن
دلم سوخت دیدی؟
من عمرم رفته تو سیری ولی
گشنه هارو دیدم ، تورم می دونم دیدی
دور دهنشه خون توله هاش
زندگی نبوده خیلی عاشقونه باش
پاک کرده ضعفش رو از رویه گونه هاش
منتظر کارد بره توی روده هاش
باختن زیاده برنده نیست
سقوط کن اونقدر تا پرنده شی
بزرگ نی اونقدر که خوردت دادن
گربه رو کردن تو قفس شیر
بخواه تو دل آدما دیده بشی
بخواه تا ته عمرتو بیمه بشی
نخواه با اهل اینجا سنجیده بشی
بخواه فقط تو خودت فهمیده بشی
سادست ولی عزیز مگه نه ؟
دنیات نیست مریض قدر من
من از آزادی زیاد چک خوردم چون
چون برا من نبود هیچ چیز قدغن
نندازش زمین مشتی فرو کن تو تنم
تو زنده میمونی و من بازی رو می برم
من روزی هزار بار با خدات میپرم
از همین پنجره بی منیت بی منم
بی اراده آروم از چشم هر دوتامون
اشک تار کرد دید و سستی توی ‌پامون
ذوق بود یا غم نفهمیدمش
اما اینو حسم گفت سختی نیست تو رامون
تو لوپ زمانی گیر کردیم
شادیم اما دلتنگیم
میخندم با خدات من هنوز
به این تراژدی بی معنی
خیلی وقته دورم از همه
مهم فشنگه نه خود اسلحه
اینو قشنگ تو لمسش میکنی
وقتی که مثال شی تو یه مسئله
واس آشنایی فرق داره پارامترامون
بو شهوتت میاد از کیلومترا دور
من از تو فقط سکوت و می خوام
تو میخوای که شل شه دوتا پلکامون
گفتن بیا و ترکش کن
یه راه دیگه رو کشفش کن
گفتم خداتون عاشق منه
اشکال نداره دستش خورد
یک صفحه ی اشتباه رو هزار دفعه خوندیم
این بچه ی بی گناهرو کجا ها کشوندیم
تقدیرمون بود دیدن بی هیچ حدو مرز
رنگی بجز سرخ نمونده تو این سطل رنگ