ضیاءالدین معجزه

دستامومیگیری ومیرقصی
توی خیابونی که آدم نیست
هرباراینجوری شروع میشه
من‌قبل‌ازاونودیگه یادم‌نیست

باتوسبک میشم از افکاری
که زندگیمو بی تعادل کرد
عشق توعین معجزه اومد
رو بوته‌ی خشک دلم گل کرد

من کوهِ یخ بودم تومثل خورشیدی
توو سرزمینِ من به موقع تابیدی

گم میشدم توی خودم بی تو
عشق‌تودستاشوبه‌روم وا کرد
تا اومدی قلبم به راه افتاد
با تو مسیر عشقو پیدا کرد

انگار همه باید می رفتن تا
تومثل یه معجزه پیدا شی
خالی میشد تهِ دلم هر بار
تاتو بیای اون قسمتش جاشی

من کوهِ یخ بودم تومثل خورشیدی
توو سرزمین من به موقع تابیدی

--