عارف الدین انفرادی

زندگیمو خراب کردم، با دستای خودم
اینطور زمین نخورده بودم وگرنه پا میشدم
این سرزمین تو قلب سرد من ، یه ویرونه شده
یه پادشاهم که تو ‌شهرش ، یه بیخونه شده

من آخرین صحنه ی جا مونده از این تصویرم
محکوم انفرادی ام ، روزایی که حبس میرم
من اعتبارم به همین نفس کشیدن وصله
یه قلب خسته تو سینم هست که میدونم اصله

یه عمره پرواز میکنم میون دردای خودم
باید یه فکری بکنم ، برای فردای خودم
مه زده اما بارون نمیباره بارون نمیباره
۱۰۰ ساله تنهام و دلم ، دووم نمیاره دووم نمیاره