عزیز احمدی فراموش نمی‌شوی

فراموش نمی‌شوی
شب‌هادر آسمان سراغت راازستاره ها میگیرم
ستاره ها همه میدانند من هرشب پی ماه میگیرم
کنار چشمه گاهی از ریزموج‌ها میپرسم
روی دریا آن گوشه کنارها پی قوی زیبا میگیرم

فراموش نمی‌شوی مث اولین بار که خندیدی
اولین بار که به من عمر دوباره بخشیدی
مث اولین باری که صدایت کردم گفتی جانم
فراموش نمی‌شوی یادته مهربانم
مث آخرین باری که در باران رفتی
من بغض داشتمو تو میخندیدی
من گریه میکردمو هرگز ندیدی
من دلم پربود چه بغض لبریزی
بااین حال از من گذشتی چه دنیای غم انگیزی

تو بی خبر بودی یک شب تا صبح مهمانم شدی
شعر میگفتی وترانه میخواندی آمیخته در جانم شدی
چقدر باتو درد دل کردم‌ وتو بی‌خبر بودی
با تو به اوج رویا رفتمو وتو بی خبر بودی
کنارم نشستی میخندیدی در آغوشت می‌گرفتم
قهوه سردشده ات را عوض میکردموتو بی‌خبر بودی
لعنت به این دنیا این روزها زیادی خودآزارم‌
همه میگن دیوانه شده ازغمی که بر لب دارم
روزگاری با سیلی سرخ میکردم صورتم را
امروز سرخی صورتم از سیلی نیست زیادی تب دارم
ای جان بسوز سوختن پیوسته در توست
ای دیده خون ببار این فتنه از توست

بند بند وجودم بیمار کسی است که نیست
هر لحظه در دلم غوغای کسی است که نیست
بعددوپیک مست میشوم درسینه میفشارمش
اغیار میشوم سرمیگردانم میبینم که نیست
من زمینو تو ماه آسمانی بهم نمی‌رسیم میدانم
تو آرام باش من در این ویرانه دربه در میمانم
دیگر به سراغم نمی آیی میدانم
من امابه امیدِ دیدارت همیشه چشم به در میمانم

گفته بودم با رفتنت این دل خواهد مرد
گفته بودم رفتنت جان مرا خواهد برد
چه ساده پر زدی ماریای من چه ساده گذشتی
میدانم همین شبها غم فراق مرا خواهد برد

من هم روزگاری می‌خندیدم شاد بودم
یکی آمد اندکی ماند شد مرحمو درمانم
بذر غمی بمن داد و رفت غمی کاشت در جانم
امروز بذر غم درخت تنومندیست در قلبم
ریشه در شریانم دارد سرطانیست در جانم
آری من هم روزی می‌خندیدم
آنروز که خنده های تورا می‌چیدم