عش درخت

به من از دست هایی که رنگ چید از درخت بگو
از حرف هایی که سم به ریشه زد
از بازو های مرد تبر به دست
موقع قطع رگ هاش غم به تیشه زد
بگو از افق دید اون شاخه های بالایی
که هیچوقت ندیده له شدن بابایی رو
از دست هایی بگو که خودی رو گرفته
به اجبار میکنه جدا سر از تن
تیزی تبر از اشک آوندی بود
که همیشه از رفاقتش با آهن میخوند
ریشه ای که خاکُ سفت چسبیده بود و
ادعا میکرد همیشه با من میموند
این یأس روی تن درخت میلرزید
بغض برگی که از افتادن میترسید
این تصویر من بود یادته میگفتم
یه حیوون بی رحم شدم که رگتو میبرم

ورس 2
میوه هاشو چید دست باغبون پیر
زیر نقاب خزون با دست های کبود
درختی که میترسید و برگ گریه میکرد
لخت میکردنش و هیچ کسی نبود
یه دخترک اون گوشه بود ناظر واقعه
قطره اشکی که میخواست رو صورتش راه بره
حس میکرد میفهمید این صورت خیالی
نفس حبس شد، سرد شد، رخ بده فاجعه
به خودش اومد این درخت هیچی نداشت
از دار دنیا شاخه خشک و هیچی ندار
یاد بهار افتاد که سبز شده بودو
از خوشحالی بین رنگ ها جنگ شده بودو
سوز باد سرد زد سیلی رو تنش
به خودش اومد آماده مرگ ‌شده بودو

ورس 3
خورشید درخشید رو بستر منظومه
حامل پیغام رشد حرف زدنش خوبه
جوونه لباسو جر داد زد بیرون
میگن جنگلم آماده بوده از دیروز
گفتن مرده ها زندن رو تن درخت های پیر
همه برگشتن به امید گرمای تیر
اینجا اول قصه هس تازه جوگیرن همه
تبر نیزه راه میدن واسه حل مسئله
برگ ها سبز شدن و گل دادن درخت ها
که محافظ دنیاشون میمونن به هر حال
اونا که خبر نداشتن یه روزی سهمشون سقوطه
درختی که راست نمیگه حقشه که خورد شه