علی نوروزی بندگی

بازم‌ رو به دریا صدات میزنم میدونم هنوزم دلت با منه
دوباره خیال رسیدن به تو سکوت شبامو بهم می زنه
دارم روی ساحل قدم میزنم به یاد تماشای ناز نگات
ببین دریا کاری باهام کرده که دوباره برم توی حال و‌ هوات
دارم دور میشم از اون خاطرات از اون عشق ناب پر از بندگی
بیا و نزار عطر تو گم بشه تو هر لحظه ی سرد این زندگی
ببین توی این برزخ روز و شب ندارم‌ گریزی از این اشک و آه
بیا تا دلم قرص و محکم بشه مثه سر سپردن به یه تکیه گاه همیشه برام مثل اون حالتی که دریا به ساحل همون حالته
زمین خوردن من رو این‌ ماسه ها همون سجده کردن تو هر ساعته
نگاه تو مثل رخ آفتاب پر از گرمی‌‌ و بخشش و مهر ناب
همیشه توقع همین بوده از کسی که تو دنیا نداره سراب