فراز آریا دیر فهمیدم

با پنبه سر میبرید آروم
وجدان نداشت و بی قانون
هر چی یادگاری از من بودو
میکرد گمش زود
یه جور میزد که نتونم پاشم
تصمیم گرفتم عین اون باشم
یه نامردی که دومیش خودش بود

با خنده هاش من عشق میکردم
که اسممو میندازه دور گردن
میفهمیدم که اون اول اسم من نیست
فرق نمیکنه دیگه دوست و دشمن
با همه خوب بودی الا با من
رو سفید کردی نامردارو
باید بگیری تندیس

خیلی سخته از خودی خوردن
دردامو پیش کی میبردم
که نمک نپاشه رو زخمای بازم
حساب کردم روت ولی
تو چجوری تو روم زدی
تو قلبم چجوری باید بسوزمو بسازم