فرواگ دستم نمیرسد

دیگر به شاخه های رازقی
دستم نمیرسد
دیگر به لحظه های عاشقی
دستم نمیرسد
اینجا برای دیگری قلبی نمی تپد
درمان کجاست، به طبیب حاذقی دستم نمیرسد
سرگرم زنده ماندن و درگیر زندگی
اینجا به غنچه ی شقایقی دستم نمیرسد
آید ز هر سو که می روم، ندای مخالفی
حیف که به یار موافقی دستم نمیرسد
شاید میان این هیاهو صدایی رسد به گوش
شاید کلامی، جهان خفته را آورد به هوش
این هاى و هوى تو خالىِ پر از جنون و دروغ
شاید که روزى شود خاموش
کو آنکه این خرابه را، از نو بنا کند
هِی ، دگر به خالقی دستم نمیرسد
رفتند شاعران و مردند دیوانه های شهر
دیگر به اینچنین خلایقی دستم نمیرسد
روزی کلام زمینیان ،سرود عشق بود
هیهات، که بر چنین حقایقی دستم نمیرسد
باید به دریا زنم دل و راهی شوم ولی
در این میانه دگر به قایقی دستم نمیرسد
شاید میان این هیاهو صدایی رسد به گوش
شاید کلامی، جهان خفته را آورد به هوش
این هاى و هوى تو خالىِ پر از جنون و دروغ
شاید که روزى شود خاموش
سرسبزی بهار ، طعم خوش حیات
حتی دگر دقایقی دستم نمی رسد