ماهان نائیج زاده تاریک

تا میام بکشم من پردرو
خاطره هات جمع میشن میان میگیرن یغمو
میگن بزار بمونه تاریک اتاقت
یچیزایی هس که نباید بره از یادت

مثه صبح شنبه ها
پا میشدی تو سرحال
یکی بودش همش کنارت
مثشو واسم بیار که برق تو چشاش
روشن شه همه اتاقت

تاریک تاریک تاریک اتاق من
تا بیام بخندم غم میاد سراغ من
خندهاش میکوبه هی تو سرم
جای خودش خاطرهاش جمع میشن دورورم

تاریک تاریک تاریک اتاق من
تا بیام بخندم غم میاد سراغ من
خندهاش میکوبه هی تو سرم
جای خودش خاطرهاش جمع میشن دورورم

تو گوشیم پر شده از حرفای نخونده
جواب نمیدم واسه من حوصله نمونده
نمیدونم من و چی تا اینجا کشونده
دیگه چیزی واسم نمونده

نمیره نه نمیره نه از تو سرم
همیشه هس یچیزی ازش دور و ورم
میکنم پاره پاره عکساشو
پاک میکنم حرفاشو
میاد تو خوابم شب تا صبح
میگیرم دستاشو

تاریک تاریک تاریک اتاق من
تا بیام بخندم غم میاد سراغ من
خندهاش میکوبه هی تو سرم
جای خودش خاطرهاش جمع میشن دورورم

تاریک تاریک تاریک اتاق من
تا بیام بخندم غم میاد سراغ من
خندهاش میکوبه هی تو سرم
جای خودش خاطرهاش جمع میشن دورورم