مجتبی زارع داداشم عباس

بعد تو نیزه‌ میشه عصای پیری
بچه هام آماده ان برا اسیری
بعد تو خورشید عمرم لب بومه
بعد تو عباس‌ کار حسین تمومه
تو بودی آب آور و سنگ‌ صبورم
رو زمین بالا سرت از گریه کورم
شنیدم‌ مادر اومد قبل از من اینجا
نمیشه از جام پاشم حتی به زورم
بند نمیاد اشکم مثل خون سرت عباس
بمیرم که یه مشت نامرد دیدم دور و برت عباس
داداشم عباس چرا رنگت پریده
نرو، از داغت میشم قامت خمیده

نباشی پیشم پر از، اندوه و گریه م
نباشی کنده میشه موی رقیه م

الهی الان داداش بارون بگیره
تا لب خشکت یه ذره جون بگیره
بری شمر بی حیا تا کوفه و شام
بعیده به دخترم آسون بگیره

ای نفس زینب
یل ام بنین عباس
از زمین پاشو تا حرفم
نمونه رو زمین عباس