محسن چاوشی حسین

از دور ندا داد برادر برده اند
سر و دست و تنم را
بستند به ناحق ره حق را
کشتند گلوی نفسم را
دستی که بدادی به خدایت دستان خدا بود بریدند
آن دست ببرد سر هر را خشکاند همه کار و کسم را
بی دست به دیدار خدا شو خود مست دیدار خدا شو
سیراب شوی از بر معبود من نیز شکستم قفسم را
هرآنچه که دلبستگیم بود از بند دل و جان برادر
دادم به رهش جانمو حتی فرزند صغیر نو رسم را
من تا چه خواهم که نیرزد تاجی که پر از نخوت و رنگ است
من در پی حق آمده بودم بر تیغ کشانم هوسم را
گر باز بیایم به زمانت گر باز کشانند به تیغم
تقدیم کنم جان و سرم را تعظیم کنم دادرسم را
لبخند نیامد به لبانم از فتنه ی گردن به جرس ها
رو ترش کنم اهل هوس را عباس بداند هوسم را
بخند نیامد به لبانم از فتنه ی گردن به جرس ها
رو ترش کنم اهل هوس را عباس بداند هوسم را
هر بار بیاید شب هجران در گور بلرزد تن شیطان
افتاده ز چشم نور بنگر خود نور مزار خلصم را
آن ذبح خیالش که بریده ست اما به زمین هرزه ی خود را
این داس هرس کرد هوس را خود را به تماشا هوسم را