محمد شرفی در آغوش آتش

دریا به دریا ماهی من
خشکیده چشمم تا بیایی
باران به باران بغض کردم
دریا شده چشمم کجایی
رفتی ولی هنگام رفتن
تصویری از خود جدا گذاشتی
رو قلب مردی نیمه مرده
تندیسی از آینده کاشتی
آتش باشی بغل می گیرمت
با هر لحنی غزل می بینمت
بارانم شو که من صحرا ترینم
با عشقت من مسلح می شوم
تا دنیا رو بسازم در خودم
می جنگم چون تو هستی سرزمینم


عاشق که باشی در نگاهش
محبوس بودن بی نظیر است
عاشق که باشی هر کلامش
جریان آبی در کویر است
من با تو بودن را پس از تو
پیمودم از رویا به رویا
تا آخرین فانوس جانم
می جویمت هر جای دنیا
آتش باشی بغل می گیرمت
با هر لحنی غزل می بینمت
بارانم شو که من صحرا ترینم
با عشقت من مسلح می شوم
تا دنیا را بسازم در خودم
می جنگم چون تو هستی سرزمینم