محمد قربان پور ساحل

لبِ ساحل نشستم رو به رویِ

یه دریا آرزو که زیر و رو شد

نشد آروم بشم از لحظه ای که

نگاهم با نگاهت رو به رو شد



لبِ ساحل نشستم با خیالِ

تمومِ لحظه هایِ عاشقیمون

نمیتونم فراموشت کنم ، نه

چطو یادم بره دلبستگی مون



آشوبم ،

ولی عینِ خیالت نیس

من موندم ،

با چشم هایِ خیس

طوفانه ،

هوایِ منِ دیوونه

عشق آخه ،

چرا میاد ، نمیمونه



مثِ موجایِ سرگردونِ دریام

که دور از تو لبِ ساحل می میرم

پرِ بغضم که میکوبم به ساحل

رو ماسه های خیس آروم میگیرم



کنارت ساحلو میخوام و دریاش

کنارت دریا رو میخوام با موجاش

کنارت عشقو می خوام با تمومِ

غم و دلتنگی و دلواپسی هاش