محمد مهدیلو حسرت

آغوش وا کردی
عشقم به دام افتاد
با بودنت جان کند
با رفتنت جان داد
آغوش وا کردی
تا سهم تو باشم
هر شب شبیه بغض
در حسرتت جاشم
هر جا که بارانی
در بغض پنهانی
میریزد از چشمم
این اشک پایانی
از دست میروی
تو دور میشوی
لبخند میزنی
مغرور میشوی
از گونه های خیس
تا شانه های تر
ای حسرت دلم
قلب مرا ببر
آغوش وا کردی
هم درد تو باشم
تو سهم من باشی
من مرد تو باشم
اما همیشه عشق
حرف قشنگی نیس
در این زمستان هم
برف قشنگی نیس