محمدرضا صادقی عادت

این حجم خودخواهی شکستم داد
رفت وعذابش رو دلم مونده

حرفهایی که بابغض وگریه گفت
چند وقتیه دنیامو سوزونده

من پا گذاشتم روی عشقی که
هر روزشو صرف دلم میکرد
عشقو امیدش توی چشمام بود
با هر عذابم باز صبوری کرد

من پا گذاشتم روی عشقی که
هر روزشو صرف دلم میکرد
عشقو امیدش توی چشمام بود
با هر عذابم باز صبوری کرد

محکم نبودم توی این چند سال
زخمم خبر از حال من میداد
من چشم بستم روی درداشو
چشمام تقاص بی کسی شو داد

این گریه های ناتموم یعنی
اصلا حواسش نیست چقدر تنهام
از روزی که دنیاشو پس دادم
تنهاترین مرد توی این دنیام


من پا گذاشتم روی عشقی که
هر روزشو صرف دلم میکرد
عشقو امیدش توی چشمام بود
با هر عذابم باز صبوری کرد


من پا گذاشتم روی عشقی که
هر روزشو صرف دلم میکرد
عشقو امیدش توی چشمام بود
با هر عذابم باز صبوری کرد