محمدرضا عشریه بابا جون

باور نکردم جای خالیتو
صد در صد اینجایی همین لحظه
چشمامو میبینی پر از گریه
دستم که بدجور داره میلرزه
حتما حواست پیش اشکامه
یادت میفته من چقد تنهام
حتما صدامو میشنوی بابا
فریاد میزنم تورو میخوام
نه من نه هیچ کس دیگه
طاقت نمیاورد بسه دیگه
این دوری قشنگ مشخصه دیگه
بعد از تو تمومه کارم بابا جون
چه سخته سنگ قبرتو میبوسم
توو خونه ی بدون تو میپوسم
نبودنت غمم شد و کابوسم
دورت بگردم بابا جون
از من میخوان که منطقی باشم
بی هیچ فکر و هیچ اندیشه
میخوان بهم زوری بفهمونن
مرگ قسمت هر آدمم میشه
بیرون گودن و نمیفهمن
تنها تر از من هیچ تنها نیست
میسوزم از اینکه تموم عمر
یک کوه پشتم بود حالا نیست
من سعی کردم جای خالیتو
با خاطراتت پر کنم بابا
باور کنم رفتی و جا موندم
تنها شدم تنها تر از تنها
ترجیح میدم اشک و به لبخند
حالم مساعد نیست این روزا
حال منو هیچکس نمیفهمه
من بی امیدم حتی به فردا
نه من نه هیچ کس دیگه
طاقت نمیاورد بسه دیگه
این دوری قشنگ مشخصه دیگه
بعد از تو تمومه کارم بابا جون
چه سخته سنگ قبرتو میبوسم
توو خونه ی بدون تو میپوسم
نبودنت برام شده کابوسم
دورت بگردم بابا جون
آن روز گدازه دلم را دیدم
خاکستر تازه دلم را دیدم
وقتی که به روی دوش مردم میرفت
تشییع جنازه دلم را دیدم
نه اصلا بزار اینجوری بگم
وقتی که به روی دوش مردم میرفت
تشییع جنازه خودم را دیدم