مسعود ماهور افسانه عشق

پرچمی روی زمین است و دلم پر می کشد
از میان خیمه ها بوی عطش سر می کشد
زلف یاری بر سر نیزه خضاب خون شده
یا رب این صحرا چرا اینگونه چون هامون شده
همچو رعدی می شکافد سینه ها از آسمان
برق خلخالی که یغما می رود از کودکان
کربلا افسانه عشق است مجنون میکند
آب را در مشک های پاره مدیون میکند
ناله با تاریکی شب هم نوایی میکند
خار در پای اسیران خودنمایی میکند
کو جوانمردی که مولای مرا یاری کند؟
نیست سالار بنی هاشم علمداری کند!
کربلا افسانه عشق است مجنون می کند
آب را در مشک های پاره مدیون می کند.