مصطفی نورمحمدی مستانه

منو دریاب نگارا ، منو دریاب
دل ما بُرده ای ، ای گوهر نایاب
من اسیر آن دو چشمان سیاهم
بیا با من بریم دوتایی دریا

تو عزیزی و تو جانی
قدر عشقم تو بدانی
من دگر تاب ندارم
چه بخواهی چه نخواهی !
تو عزیزی و تو جانی ...

شدم مست و خرابَت
فدای روی ماهت ، عشقی تو عزیزم
جان من بسته به جانت
من آن عاشق یارم ، که بی تاب نگارم
نگاه بیقرارش ، شده آرامش جانم