معین الموت پای پاییز

پای پاییز را وسط کشید و چین بر چانه داد
خاطرات زردمان را حرمت افسانه داد
داد دنیا در آمده از این همه دود و دروغ
شب اسیر مرد تنها و روزها شلوغ
قنبرک در گوشه ای گویای اوضاع من است
چرخ این جان و جوانی زیر پایم پنچر است
کی تو مرا بشنوی
هی تو مرا بشکنی


برگ میریخت از ته مانده درخت زمین
خش خش یک رفتگر تیر چراغ برق و نور
یک سکانس خارق العاده در یک نیمه شب
شهاد و راوی منم تنها تنها در عبود
در تضاد چشم با قلب
در دل آب شد قندش
وقتی که گفتمش رو
رفت و بست بارو بندش
در آن شب دلگیر و سرد صدایم زد صدایی
که آن مرد رفتگر بود پرسید سیگار داری


در هوای زرد من از کنج کوچه میروی
یک ترانه از خودت را پشت پایت میبری
پا به پای پرسه های نا تمام هر شبم
پای پاییز در میان است و صدای رفتنت
قنبرک در گوشه ای گویای اوضاع من است
چرخ این جان و جوانی زیر پایم پنچر است
کی تو مرا بشنوی
هی تو مرا بشکنی