مغلوب حب دنیا

مفلسم، هیچم، حقیرم، من نیَم روی زمین
آسمانی در «من» است، این جسم خاکی را نبین
کندم از اینجا و آنجا و به «بیجا» رفته ام
عالم غیبی و «پنهانی» به کف آورده ام
بَند بود بر دست و پایم، کندم و وا کردمش
«حبّ دنیا» پایبند است، ار همه یک سوزنش
هیچ و پوچ است در تهش، راضی نمیشی آخرش
دست از ما بر نمیداشت، عشوه ی «لامصبش»
رو به سوی «حق» نهادم ، پشت من بر «خلق» شد
خلوتی بگرفتم و آثار مردم «قطع» شد
مفلسم، هیچم، حقیرم، من نیَم روی زمین
آسمانی در «من» است، این جسم خاکی را نبین
کندم از اینجا و آنجا و به «بیجا» رفته ام
عالم غیبی و «پنهانی» به کف آورده ام
دل به دنیا داده ای، «خود» را تو هم وا داده ای
خود نمی خواهی ولی، بر خفتش پا داده ای
دل ببُر از دار دنیا، «راه حق» را ساز کن
بشکن آخر این قفس، زینجا بکَن، پرواز کن
قبله ات را «مبدإت» کن، تا بتابد بر چِشَت
رو پیِ حق و حقیقت، کانتظارت می کشد

هدف از انسان بودن، هدف از بودن، هدف از وجود داشتن، حقیقت وجود...
اینا همش دیدنیه.
باید ببینیش...
دل بستن به دنیا پاک کردن صورت مسئله است.
در صورتی که انسان اومده برای حل این مسئله...
که بفهمه اینجا کجاست و اون اینجا چه میکنه؟؟؟