مهدی قنبری حسرت

کاش تو هم جوانمرد بودی.
ذره‌ای از علی و کوروش کبیر در مرام و معرفت به ارث می‌بُردی.
کاش ساعاتی از روز را در کنار نیازمندان این شهر و کشور می‌گذراندی.
کاش لااقل نظاره گر بودی
این کودکان کار را جوانان بی کار را
پدران بیمار را مادران غصه دار را
کاش با توجه به زندگی بدون دغدغه‌ات ، بدانی غمِ نان یعنی چه...
بدانی جیب خالی پدر
و اشک مادر یعنی چه...
کاش بدانی درد یعنی چه!
درد یعنی مُسلمان باشی و
نان برای خوردن نداشته باشی.
بچه‌ی طلاق باشی...
یتیم و بی‌سرپرست باشی.
گلفروش سر چهارراه باشی.
آریایی باشی ولی هزینه‌ی تحصیل برای فرزند نداشته باشی.
ذخایر کشورت فراوان باشد
اما از آن‌ها سهمی نداشته باشی.
درد یعنی حسرت ، یعنی بی‌پولی
یعنی عاشق باشی
ولی محتاج وام ازدواج باشی.
پدری از جنس کارگر زحمتکش و مظلوم اما شرمسار داشته باشی.
شبانه روز با فقر دست به گریبان باشی.
مادر روی تخته بیمارستان باشد ،
پول دارو که هیچ پول ترخیصش را نداشته باشی.
یعنی همیشه حسرت به دل داشته باشی.
درد جامعه‌ی امروز ما فقر است.
درد جامعه‌ی ما بی‌تفاوتی و بی‌لیاقتی
نقاب بر چهره و خیانت در امانت است.
کاش وجدانت بیدار بود...
فقرا همه سیرند بس غُصه‌ی نداری را خوردند...