مهران و محسن رز ارتفاع

بازم بازه لای در من موندم و خود شب
تک موندم و رول سم ته سیگار و نورشمع
هدفون و نور کم .شدم همش دور از جمع
نمی‌دادم به هیچی نظم میچکه اشک مثه شمع
ما باز ازته خط رسیدم به اولش
چشامون بسته بود باز می‌دیدیم ما تهش
هر چقد میدویدی جا میموندی آخرش
ولی تو قصه رو نمیکردی باورش

خورشید مونده پشت ابر باز سیاه شد آسمون
باز خرابه حاله من تو کنارش خوب بمون
نیستی بازم مثل قدیم با هم دیگه راه بریم
هرکی اومد توی زندگیمون بهش فاک بدیم
نبود بدی بینمون خوب بودیم ما باهم
چی پیش اومد بینمون که بد شدیم ما با هم
سرد شده من رفتارم نیستم دیگه مثه قبل
شدم مثه یه آدم زنده ولی توی قبر
بازم بازه لای در من موندم و خود شب
تک موندم و رول سم ته سیگار و نورشمع
هدفون و نور کم .شدم همش دور از جمع
.نمی‌دادم به هیچی نظم میچکه اشک مثه شمع
سرد شده هوای دل سرد تر از شب قبل
پرسه پرسه توی شهر خسته از این دود و دم
لش میکنم روی تخت تکراریه روزو شب
لعنت به این بخت بد و
لعنت ب این وقت کم
ما باز ازته خط رسیدم به اولش
چشامون بسته بود باز می‌دیدیم ما تهش
هر چقد میدویدی جا میموندی آخرش
ولی تو قصه رو نمیکردی باورش

یه حال خوش دنیا امشب به من بدهکاره
هر نبضی که میزنه واسه من یه دنیا گله داره
یه عمر پر بودیمو این دل ازم طلبکاره
به هرکیم میرسی یه خنجر تو بقل داره
با هرجوریه این دنیا با هرچیزی ساختم
حتی برای رسیدنش هردفعه من باختم
هیچکسیم نبود بگه تا اخرش باتم
همه ی این زندگی شروع شد با ماتم
عکس های مهم دیگه الان رفتن پشته قابن
لحظه ها گذشت دیدیم رفتن لایه قصه هااَن
خاطره ها گذشته! مثه لخته خون رو مغزه مااَن
قشنگی و زشتیاشم روی ذهنم رد پااَن

شکسته باز استخونام ولی دارم راه میرم
رسیدم ته قصه قافیه ها پا میدن
نیستم دیگه پی تو یه قبرستون تاریکم
مرده همون دیوونه روانیه فابریکم

ما باز ازته خط رسیدم به اولش
چشامون بسته بود باز می‌دیدیم ما تهش
هر چقد میدویدی جا میموندی آخرش
ولی تو قصه رو نمیکردی باورش

صدامم خش که داره مثله قبلن نیستم دیگه
فرقی نداره کجام برا برگشت خیلی دیره
ولی یه گوشه نگاهی به این شهر من میشم خیره
همش فکرو خیال تویه مغزم بازم میره

ایندفعه من مجرمم کشتم کله احساسمو
دوره همه خط کشیدم آدم بده ی داستانمو
تو اوج تاریکی و نا امیدی وایسادمو
تویه رینگه زندگی به مشکلام چک زدمو