مهربد مانا خوشکل پسند

من که تو را دیدم و یک عمر دویدم
در پی عشقت به کجاها که رسیدم
دوری از این عشق در ظرف دلم نیست
جز رخ ماهت درون منزلم نیست
صحبت با تو دردم را دوا کرد
دست طبیعت گلی چون تورا سوا کرد
برای من که مشکل پسندم ولی خوشگل پسندم
ای یار شدم مست تو اختیار من دست تو عشق آخر من
ای وای شدم مست تو اختیار من دست تو عشق آخر من
جان من ای عشق کنج لب توست
برق نگاهت غم از دلم شست
آن آهوی وحشی گشته سربراهت
دیوانه کننده‌ست آن موی سیاهت
ای یار شدم مست تو اختیار من دست تو عشق آخر من
ای وای شدم مست تو اختیار من دست تو عشق آخر من
از تو چه پنهان بی تو بی‌پناهم
تنها تکیه گاه‌م مهربان نگارم
آری به همین روز آری به همین شب
در هرچه تو گفتی من نه نمیارم