میلاد درویش ایران

ایران!
قسم به زخم های گرده ات
به مشت محکم و فشرده ات
به کتف تازیانه خورده ات
تورا رها نمیکنم من ادعا نمیکنم
ایران!
قسم به چشمهای روشنت
به جان لاله های دامنت
امان نمی دهم به دشمنت
تورا رها نمیکنم من ادعا نمیکنم

ایران!
هنوز در پس غبارها
در امتداد روزگارها
به رغم دشنه ها و دارها
تورا رها نمیکنم من ادعا نمیکنم

قسم به ساحل تبسمت
به رودهای پر تلاطمت
قسم به خون گرم مردمت
تورا رها نمیکنم من ادعا نمیکنم

ایران!
چقدر بی صدا دلت شکست
چه زخمها به سینه ات نشست
فقط تویی هرآنچه بود و هست
من ادعا نمیکنم تورا رها نمیکنم.