وحید فرضی تقدیر

این دل نازکم را شکستی
گریه بی امانم ندیدی
روزگارم به تلخی نشسته
در قفس ماندم‌ و تو پریدی
این سیاهی به تقدیر من بود
زخم و درداتو بر من کشیدی
زیر باران اشکای سردم
ماتم و غم تو بر من چکیدی

آه‌ و آتش به جانم زدی تو
سوز جانگاه جانم تو بودی
در غزل جای عشق‌ و لب و می
آفت جان و دل را سرودی
این منم خسته از این نفس‌ها
روی شیدای من را ربودی
مانده‌ام دل به غم‌های مجنون
سوخت جانم تو لیلا نبودی

در دلم آتشی تو نشاندی
من ندانم چرا تو نماندی
قسمت دیگری شد نگاهت
قصه را تو به آخر رساندی

بر شرار غمم غم فزودی
باتو بودم تو با من نبودی
عشق اگر در دلت جا نمیشد
از چه ای گل دلم را ربودی
این منم خسته از این نفس ها
روی شیدای من را ربودی
مانده ام دل به غم های مجنون
سوخت جانم تو لیلا نبودی