پارسا بی اچ بی راهه

منم تنها تو این خونه تو این مقصد الوده
تو این قصه ی بارونی همش راه های اجباری
همش دودو همش خونو همه دنبال ازادی
یه بیماری تو این شهره هممون رو هدف کرده
همه سردیم همه بی روح همه دنبال یه راهم
بگیم پیروز اینده بگیم که بهتر
از ما نیست تو این هدف پیوسته

یه شهری پره از پاکی پر از لبخند و ابادی
یه نقشی توی این غصه فقط لحن های یه تاری
یه سازی که همش حرف یه دیونه رو میخونه
یه سایه پشت این دیوار به کل شهر شده خیره

تو این دنیا ندیدم ما یه حسی که بگیم عشقه
تو این برزخ همه گشنه همه تشنه همه خسته
همه بی راهه رو تنها هدف کردن همه کردن همه
راهای غمگین رو تا تش رفتن تهش مرگهه
صدایه بچهی تنها مریض و دور از این غم ها
صدای مادری تنها با احساس تو این ترس ها
یه سازی پر از اتیش یه راضی تو این پاکیت
میبینم و انگاری همش گندو لشو تاریک
♪♪
♫♬
♪♪
عجب بد سمه این حس منم بی تو
اصلا خون به مغزم نمیرسه
عجب بد اسمی در کردی تو این شهره
که اصلا عقلم نمیرسه

صدای تو فقط تو گوشمه انگاری
همش زمزمه ی تحدیده اجباری
بزار چند روزی ام راحته این مغزو
که از غرغر و جنگ خشم شده تاریک

صدای مردمم لرزیده و ترکش خون درده
نگاه بعضیا نشون میدع خب چیه اینده
همه فرارین از دست این کشور پاینده
نگاه کن بعضی هاشونم اصلا لاش خوره سازنده

همین عکسای رو دیوار
همین پاکت پر سیگار
همون عشقی که قبلا بود
همش خاطرس این چیزا

الان تویه یه شهره تن فروشو مهد تنهاییم
از اون روزا خبری نیست به کل کنسل انگاری
العان چند وقته که از کشورم دورم فضا سنگینه انگاری
فضا پر شده از کورو پر از مردم‌ تو خالی
چه بودیم ما پر از وحدت شدیم سرگرم این دلقک
شدیم مثل یه دیونه فقط پابنده این خونه
فقط تردید اینده
میدونی شهرمون خرابه خب این درست
ولیی ما باید بدونیم که همین شهر خراب رو نباید
تبدیل به یک خرابه بزرگ کنیم
گاهی وقتا میشه از بد ترین چیزا بهشت رو ساخت
از بد ترین چیزا بهشت رو ساخت