کسری کی کی خانوم کوچولو

یادته روزی که اومدی اینجا
نبود هیچ چیزی اونجوری که میخوای
یادته شبش باهام حرف زدی
گفتم بخواب درست میشه فردا
بودم بیدار هرشبو برات
چون میترسیدی از صدای رعد و برق
تو اونور جوب ما اینور جوب
اخرش این عشق باما چه کرد
موهای فرش دور دستم بود
رد دندوناش روی گردنم میرفت
صداش میزدم خانوم کوچولو
یهو جلو خودم قدعلم میکرد
پشت میکروفن هی قطع میکنم
میشینم با خودم خلوت میکنم
مینویسم هی تکستارو از اول
با رفیقام یکمی چت میکنم
میکشه اه حتی دفترم
گلوم قدرت خودند نداره
اریک میگه یه کم اب بخور
دستام جون موندن نداره
میکنم از دور نگاه بهش
فاصله میگیره از من و این روزام
میشه تو افق محو و ناپدید
منو ارزوی دیدن فردا
ورس ۲
خانوم کوچولو دنیای من
مثل مال تو رنگی نبود
یه دست بی رنگ خاکستری
مثل ست گپت صورتی نبود
بزار گاهی استوری باهاش
دلتنگیام یکمی کم تر میشه
حس میکنم کنارمی
یه ذره این دل گرم تر میشه
خانوم کوچولو خطای دفترم
طاقت شنیدن نبودتو ندارن
مینویسم ولی کلمه ها نمیان
قدرت شنیدن این غمو ندارن
برگرده بازم میام استانبول
وسط تقسیم بغلت میکنم
میکشم رو خودم پرده رو باز
تو فرودگاه بازم راهیت میکنم
خونه، خونه نیست بدون تو
خونه اونجاییه که دل جا داره
این فاصله هرچند کمه
برای من معنیه دنیا داره
خانوم کوچولو توی ای یک ماه
زجر برای من مثل یکساله
رفتی نگفتی پس من چی بیبی
اینو مینویسم و کوری هم خوابه