کیوان حیدری روزهای رفته

با ابرها که می رفت میگفت داستانها
از روزهای رفته، از خاطرات زیبا
از دور میشنیدیم آواز باغ پنهان
افسوس راه شادی از چشممان نهان بود
در پشت پرده میگفت او قصه های شیرین
گفتم دمی برون آی تا غصه ها ببینی
دیوارهای اندوه، قد می کشید چون کوه
وقتی غروب از دور، خیره به سوی ما بود
هرلحظه از طریقی، دردی رسد به جانها
دوران ما گذر کرد چون آب جویباران
راهی به سوی دریا، آهی به آسمانها
ماکه چو مردگانیم در چنگ این بیابان
با ابرها که می رفت میگفت داستانها
از روزهای رفته، از وحشت بیابان
سرگرم گفتگو بود شب با ستاره هایش
بیرون از این سخن بود ماه سپید دامن
هرلحظه از طریقی، دردی رسد به جانها
دوران ما گذر کرد چون آب جویباران
راهی به سوی دریا، آهی به آسمانها
ماکه چو مردگانیم در چنگ این بیابان