علی دبیران کیان

تو با روزای تارم آشنا هستی
تو با زخمی که دارم آشنا هستی
تو قلب خسته امو تو مشت خود داری
منو صد سال دیگه پشت خود داری
چه شب هایی که تو غم غوطه می خوردم
تو تب می کردی و از ترس می مردم
یه روزا سایه ی باال سرت بودم
یه شب ها دست دور مادرت بودم
تو رو رو شونه مردونه ام بردم
واسه راه رفتنت صد جا زمین خوردم
(تو باید دستمو تو دست بگیری
جوونیمو از عالم پس بگیری)
بخند آیندهی روشن تو این خونه
برقص کنار من عزیز دردونه
بکش از قلب شب خورشیدتو بیرون
بیار از پشت گریه خندتو بیرون
که تو ماه بلند من تو این سقفای کوتاهی
تمام لحظه های دلخوشی، تو طول این راهی