امین رفیعی دیوار مرگ

واسه من نزد هیچوقت دلت
کشتی مون با تو همش رو گِله
گشتیم و چرخیدیم ، آخر وله
رویای کوچیکمون توو باد

چقدر حرفای خوب میزدی
توو عمل اما از صد ، صد بدی
چشایه آینده بینت ندیدن…
چی قراره سرمون بیاد

که یهو مسیرت عوض شد . . .
این خونه واسه تو قفس شد . . .
بی تو واسه منم خفه س خب . . .
بیا بهونه رو بس کن

دلِ من گیره به قلاب تو
بیا این دوریو خلاصه کن
باغ دله من بی گُلایه تو
بی بار و برگه . . .

دَووم نمیارم بدون تو
کجا پیدا کنم نشونی تو
در و دیوارای خونه بدون تو
دیواره مرگه . . .

پُره حرفم دریغ از یه دونه گوش
بغضای ترکیده ی زیره دوش
انقد تنهام ، انگار همه رفتن از شهر
انگار یه زمین و فقط من روُش

پُره چوب خطه رو در و دیوارا
فرارین ازم همه سیگارا
اصلاً عین خیالتم نبود ، من چی پس
ولی سلامتیه همه ی بی عارا

دلِ من گیره به قلاب تو
بیا این دوریو خلاصه کن
باغ دله من بی گُلایه تو
بی بار و برگه . . .

دَووم نمیارم بدون تو
کجا پیدا کنم نشونی تو
در و دیوارای خونه بدون تو
دیواره مرگه . . .