احمد شریفی تشک افتو

یه سِیلی کُو وُ تِشکی نو وَ پا کُو (نگاهی کن و پرتوی نو به پا کن)
خِجِل وابو دَرایِ تِشکِ اَفتُو (تا پرتو آفتاب خجل شود که بیرون بیاید)
تو بُنگُم کُو دِلُم تنگِ صداتِ (صدایم کن که دلتنگ صدایت هستم)
دِلُم پا بَندِه وُ دل پا وَ پاتِه (دلم پای بند به تو و همراه توست)
بخندُ و بِشکُفَن گلخنده ی لُو (بخند تا بشکفد گلخنده ی لب)
نِهِی اِشکُفتَنِ غنچه ی وَ مِن خُو (زودتر از شکفتن غنچه ی در خواب)
دِلُم تَنگِ صداتِ دلِ مو پا و پاتِ (دلم تنگ صداته دل من پا به پاته)
دَرُو شُویَل دَرُو بِر کُو دِلِ تارِمَه چی مَه (شب ها بیرون بیا و دل تار مرا چون ماه روشن کن)
دَرُو ای مَه که مَه بینِه تونَه ایگُو که به به (بیرون بیا ای ماه که ماه تو را بیند گوید که به به)
دِلُم غرقِ نیازه وَ عشقت هی بنازه (دلم غرق نیاز است به عشق تو می نازد)
خدا دونه که عشقت سی دل مو چاره سازه (خدا می داند که عشقت برای دل من چاره ساز هست)