امیررضا نوپور تپش

صدبار تورا دیدم و هر بار جدیدی

ناگه به درونِ دل دیوانه رسیدی

عاشق شدم و آتش عشقت به دل افتاد

خاموش کنم آتش دل با چه امیدی؟

تا عزم کنم جزم و به سوی تو بیایم

هر یک قدمم ده قدمت را تو دویدی

چو شیرم و آهوی گریزان منی تو

هر دام و تله مانع، تو جانانه پریدی

هر دم تپش قلب من این زلزله افکند

در حیرتم هربار چرا لرزه ندیدی

از استرس عشق تو لرزش به تن افتاد

پرسش کنی از من چه، این گونه چو بیدی؟

من مانده ام و شرم از این روی سیاهم

در معرکه ی عشق چنین گونه سپیدی

از ساغر عشقت عجب این گونه که مستم

این ساغر مستانه بگو از که خریدی؟

تا آمدم و عشق تو بستم به طنابم

با موی بلندت که طنابم تو بریدی

تا بندِ طنابِ دلِ من سوی تو آمد

چرخیدی و آخر به طنابم نرسیدی

آواره ام و عشق تو باشد چو پناهم

افسرده ام و در بر من رنگ نویدی

ای وای اگر روزی بیاید که ببینم

جز یارِ به جز من تو دگر یار گزیدی