امیرعلی کریمخانی پیک سحری

یک نفس ای پیک سحری
بر سر کویش کن گذری
گو که ز هجرش به فغانم به فغانم
ای که به عشقت زنده منم
گفتی از عشقت دَم نزنم
من نتوانم نتوانم نتوانم
من غرق گناهم ، تو عذر گناهی
روز و شبم را تو چو مهری و چو ماهی
چه شود گَر مرا رهانی ز سیاهی
چون باده به جوشم ، در جوش و خروشم
من سر زلفت به دو عالم نفروشم