امین کریمی رندان تشنه لب

زان یار دل نوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویا ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سر ها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زینهار از این بیابان وین راه بی نهایت