تونای نور

ی جای خلوت ی جای دوری میخام
خستم ازین سیاهی بجای نوره ایمان
بستم درارو تخته جوب میخ سیمان
حقیقتم گم شد بین دروغه شلوغیا
صبور ترین، ادم قرن میشم
امیرو یادت بمونه ، پدره طرح چیدن
زندگی میبخشم هرچند مرگ میدن
گرمای وجودم واسه اونا ک سرد میشن
محبتم میچربه زخماتونو
محکم تر بزنین این درد مارو برد
جایی ک واضح میشه دید فرق خارو گل
گره زدم هربار ب مو ک رسیدوپاره شد
تو این راه ، باید صبره بیشتری
بهم اضافه شه حتی با ی نیش خند ظریف
پس بدون شادم میکنی هر بار نیشم بزنی
امیر، میجنگه اگ پیدا شه حریف
با مشت یاد دادن یاد دادم با نوازشم
واسم حق دیگری مهم تر تا نماز شب
از شما دریغ از خودم چ پنهونه
روحم تو جسمت امیر زندونه
میگردن دنبالم تو زمینو اسمون
اما امیر همینجاس یگوشه تهه همین خونه
گشنگی ضعفمه و میزنه تو سرم
اما سیر میشم وقتی امیر میخونه
سر بالا شونم پره و کمر سفت
میچسبم تا ته توش هدف چفت
جوری نگات میکنم دلت نلرزه
بین چشمای سانت زنه طول، از عرضت
فکرشم نمیتونی کنی چقد مهربونم
صدتا برعکسش وقتی چشام خونن
بیرنگه زندگی برام اگ نخونم
یا جایی ک دوس دارم بمونم نتونم
خلاصه ک زندگی داره فرازو نشیبا
زشتیم باهاشه اما همراه نشی باش
ولی بچش سردو گرمیارو عمدا
من نخواستم بچشم طبیعت برام رسم کرد
سخت بود اصلا نوری نمیدیدم
روحمم دیگ داشت جدا میشد از من
تو اون تاریکیه مطلق دوتا چشامم رف
حتی کفنم کردن رو بدنم نفت
دیگ مطمئن شدن امیری نیس تا قرن بعد
از سینم ی نوره سبز زد تو قرنیت
یه موجه عجیب پخش شد اطرافم
عوض شدن ی سری نقشا برا من
دخترای معصوم پسرای برادر
میشد حساب کرد رو تک تکشون تو هر حالت
همه ذهنا باااز واسه طرح دادن
بعده صدتا کار ببین هنو طرح دارن
اینا همون جسمایی قویی با ذاته طراحن
از دروغو توهم گریز پی در واقن
صفت مررررد با کلی درد دارن
زندگی بخشن ب موقعشم مرگبارن