حسام الدین احدی کابوس

کابوس می دیدم: ته یک جنگل سرد
پیچانده ام در تکه ابری ماه خود را
در گرگ و میش از هر مسیری می روم، باز
گم می کنم در عمق جنگل راه خود را

زهر است حلوا بعد تو؛ زهر است حلوا
از داغ تو در سینه ام خرماپزان است
وای از نوار مشکی بالای عکست
نوروز می آید ولی بی تو خزان است

لعنت به من! آن آفتاب زندگی را
از آسمانم پاک کردم وای بر من
او را که عمری پا به پای خنده ام بود
با دست خود در خاک کردم… وای بر من

آن شانه های گرم کو؟ وقتی نباشی
باید به سنگ سرد بگذارم سرم را
روی مزارت شمع روشن کرده بودم
بر باد دادم بعد تو خاکسترم را

زهر است حلوا بعد تو؛ زهر است حلوا
از داغ تو در سینه ام خرماپزان است
وای از نوار مشکی بالای عکست
نوروز می آید ولی بی تو خزان است