دانیال مقدم حوری

دخترای ایران همه یه جور حوری ان
همه خیلی نجیبن همش بوی گل میدن
همشون عاشقه عشقن همه پِی شوهرن
اونا اصلا دوست ندارم با غریبه بپرن

همشون خاصنو یه ستارن ،
پره برکت انگار طلای شالیزارن
زنای دنیا جلوشون همه کم میارن
توی تاریخ توی جنگا کلی کشته دادن

گوگولی مگولی بوبولی ببولی
باید بمونی پیشم
سایت یه روزی کم بشه دیوونه ترم میشم
نزار بد بین شم ، تو بمون پیشم
جان من مرحم باش تو بری منم بد میشم

من یه زن آریایی که
تو بدنم تَرکشه
یه گُردان واسم جون میدن
یه تاره موهام کم بشه

میبندم چطرمو
راه میرم زیر بارونم
دوست دارم تو تنهایی
لاک بزنم به ناخونم

هزارتا چشم ناپاک
وصله به جون و تنم
حقوقتو میخورن
چون که فقط من زنم؟

اگه که ازاد بگردم
یه هرزه از دید تو
خوب میتونی راحت ببندی
اون چشای هیزتو

دلم میخواد بخونم
بکوبم و برقصم
دلم میخواد شاد باشم
و از هیچ تهدیدی نترسم
ندارم امنیت
نه هیچکجا و لحظه ای
میترکه بغضم دائم
مثل بمب هسته ای

من که پر از ارزشم به تنهایی یه ارتشم
مادر یه سرزمین تو تحریم حتی جنگشم
این کشورو میسازیم
با عشق و صلح و رشادت
باید همدلی و صداقت
با گفتار پُر نجابت
و کِردار خوشو رضایت
پر بشه توی مملکت

گوگولی مگولی بوبولی ببولی
باید بمونی پیشم
سایت یه روزی کم بشه دیوونه ترم میشم
نزار بد بین شم ، تو بمون پیشم
جان من مرحم باش تو بری منم بد میشم

خیلی وقتا دلشون شکست ولی اخ نگفتن
نیفتن چپ نیوفتن ، نشه بد شن باهامون دَر بیوفتن
اگه زن ها بد بشن مردا سر تا پا تو کفرن