رضا شریعتی فانوس

توباش فانوس راهم تو این تاریکیه مطلق
کنار تو چه آرومم ولی طوفان پر قدرت
تو قلبت مثل مریخه منم تنها کسی
که توش نفس داره
تمام کهشکان انگار به زیباییت بدهکاره
اره هرجوری باشی باز تو خوبی واسه
قلبم
من هر دردی بگیرم تو میشی درمون
دردم
تو کعبه ام شو که من هر روز بیام دورت
بگردم
تو دینم هستی دنیامی تورو من نذر
کردم
تو روشن میکنی منه خاموشو
ازم میگیری اما حواسو هوشو
نزار مردم بدونن به هم آرامشیم
خرابش میکنن که بعد آواره شیم